Një projekt që të përfundojë me sukses ka nevojë për ambicie të lartë.
Në vazhdim do t’i përmendim disa shembuj të mrekullueshëm të njerëzve ambiciozë dhe projekteve të tyre:
Dhulkarnejni dhe projekti i ndërtimit të tokës: “Ne i dhamë atij mundësi në Tokë dhe i dhamë mjete e rrugë për të arritur çdo gjë.” (El-Kehf: 84)
Allahu i dha Dhulkarnejnit mundësi në Tokë dhe i dha mjete për të arritur çdo gjë. Ai punoi me to dhe i përdori në mënyrën e duhur, në mënyrë që ta realizonte qëllimin e tij dhe ta arrinte synimin e tij.
Për ta vazhduar rrugëtimin dhe xhihadin e tij sakrifikoi mund të madh duke e përgatitur ushtrinë dhe duke e dhënë çdo gjë që e posedonte nga pasuria dhe fuqia. Ai e kuptoi që njeriu patjetër duhet që t’i marrë shkaqet, të përpiqet dhe të lodhet për të arritur deri te qëllimi i tij.
Dhulkarnejni u nis ta ndërtonte dhe ta përmirësonte Tokën, derisa arriti në atë vend ku e la fuqia dhe takati i tij. Ai nuk kënaqej me gradat e dynjasë që kënaqeshin të tjerët në kohën e tij dhe nuk u ndal në ndonjë kufi dhe vijë të caktuar, por eci nëpër Tokë derisa arriti në vendin e perëndimit të Diellit. Pastaj me ushtrinë e tij eci derisa arriti vendin e lindjes së Diellit. Pastaj ndoqi një rrugë tjetër derisa arriti në mes dy malesh. E gjithë kjo sipërfaqe ishte nën sundimin e tij. Aty sundonte drejtësia dhe vendi i tij u bë vendstrehim për të dëmtuarit dhe të frikësuarit.
El-Kasimij, Allahu e mëshiroftë, tha: “Nga rrëfimi për Dhulkarnejnin përfitojmë që me aktivizimin e ambicieve largohen pengesat, dhe kjo i lehtëson mjetet e rrugën për të arritur çdo gjë. As udhëtimi në det dhe as ecja nëpër shkretëtirë nuk duhet të llogariten arsye për vyshkje dhe për t’u kënaqur me pak, përkundrazi duhet që të ecet dhe vazhdohet nëpër vështirësi për ta arritur në fund kënaqësinë e rehatisë. Sikurse e kaloi Dhulkarnejni jetën e tij, ai e shijonte vetëm ëmbëlsinë dhe kënaqësinë e fitoreve dhe suksesit, ngase vështirësitë nuk e mundnin dhe nuk e dëshpëronin që të kthehej mbrapa, por ai vazhdonte rrugën derisa e arrinte atë që e dëshironte.”
Imam Neveviu, Allahu e mëshiroftë, i lexonte për çdo ditë dymbëdhjetë mësime në shkenca të ndryshme. Pra, i lexonte për çdo ditë, jo për çdo javë ose për çdo muaj.
I lexonte dy mësime në librin ‘El-Vesit’, mësimin e tretë në librin ‘El-Muhedheb’ që më vonë do ta komentonte në librin e tij voluminoz ‘El-Mexhmua’, mësimin tjetër e lexonte në librin ‘El-Xhem’ bejne Es-Sahihejn’, një mësim në ‘Sahih Muslim’, një mësim në librin ‘El-Lumei’ të autorit Ibën Xhunij në gramatikë, një mësim në librin ‘Islah El-Mentik’ të autorit Ibën Es-Sikit në gjuhën arabe, një mësim në morfologji, një mësim në usuli fikh (bazat e jurisprudencës islame) herë në librin ‘El-Lumeu’ të Ibën Isakut e herë në librin ‘El-Munteheb’ të Fahrurazij, një mësim në esma rixhal (shkenca që merret me emrat e transmetuesve të haditheve), një mësim në usulu din (bazat e fesë).
Imam Neveviu thotë: “E nënvizoja çdo gjë që ndërlidhej me temën, fjalët që nuk kuptoheshin dhe qartësimin e shprehjeve, derisa Allahu më dha bereqet në kohën time.”
Për kohën përkujdesej shumë, atë e kalonte gjatë natës dhe ditës në mësim dhe në kërkim të dijës, derisa lexonte edhe rrugës kur ecte. Këtë temp e vazhdoi për gjashtë vjet, pastaj filloi të shkruante libra dhe dobi.
Xhabir ibën Abdullah El-Ensarij, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, udhëtoi një muaj në drejtim të Shamit për të kërkuar një hadith nga Abdullah ibën Unejsi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij.
Ebu Ejub, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, udhëtoi për në Egjipt tek Ukbe ibën Amir, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, ta pyeste vetëm për një hadith.
Seid ibën El-Musejib, Allahu e mëshiroftë, tha: “Udhëtoja ditë dhe net për ta kërkuar një hadith.”
Seid ibën Xhubejr, Allahu e mëshiroftë, udhëtoi prej Kufes deri në Medine për komentin e vetëm një ajeti të Kuranit.
Ibën Ed-Dejlemij, Abdullah ibën Fejruz, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Më erdhi një hadith që e transmetonte Abdullah ibën Amru ibën El-As, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, dhe u nisa prej në Palestinë për në Taif që ta pyesja rreth hadithit.”
Imam Taberiu dhe libri i tij i tefsirit dhe i historisë:
Imam Taberiu, Allahu e mëshiroftë, u tha nxënësve të vet: “A mundet që unë t’ju diktojë e ju ta shkruani historinë e botës prej tek Ademi e deri më sot?”
I thanë: “Sa vëllime do të jetë libri?”
E përmendi diku 30000 mijë fletë!
I thanë: “Kjo na e merr tërë jetën dhe nuk do të mundemi ta përfundojmë.”
Imam Taberiu u tha: “Ne jemi të Allahut (shprehje që përdoret gjatë fatkeqësive)! Vdiqën ambiciet!”
Librin pastaj e shkurtoi diku deri në 3000 mijë fletë.
Kur dëshiroi ta fillonte librin e tefsirit, nxënësve të vet u tha të njëjtat fjalë dhe ata ia kthyen me të njëjtën përgjigje. Kështu që u desh ta shkurtonte librin e tefsirit njëjtë sikurse librin e historisë.
Imam Taberiu thotë: “Para se ta shkruaja librin e tefsirit, tri vjet e fala namazin e istihares dhe kërkova ndihmë dhe përkrahje nga Allahu për atë që e pata bërë nijet, ta shkruaja librin e tefsirit, dhe Allahu më ndihmoi.”
Dr. Muhamed el-Munexhid
(Pjesë nga libri: Projekte për jetë aktive -këshilla dhe ide-)
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
