Pakujdesia ndaj përmendjes së Allahut është humbje e madhe, me pasoja të rënda dhe që çon në zemërngurtësi.
Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, përcjell për Pejgamberin, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, të ketë thënë: “Kur ulet një popull me një vend dhe nuk e përmend Allahun dhe nuk i dërgon salavate të Dërguarit të Tij, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, për të kjo është humbje. E, nëse do Allahu, e dënon dhe, nëse do, e fal.”
Imam Tirmidhiu, Allahu e mëshiroftë, pasi e shënoi hadithin tha: “Kuptimi i fjalës në hadith ‘humbje’ për qëllim është humbje dhe pikëllim (në dynja dhe ahiret). Kuptimi i fjalës ‘e, nëse do Allahu, atë e dënon’ për qëllim është i dënon me mëkatet e mëhershme dhe mangësitë e tyre të mëvonshme.”
Imam Et-Tibij, Allahu e mëshiroftë, për fjalët “e, nëse do Allahu, ata i dënon” thotë se janë nga aspekti i shtrëngimit dhe i ashpërsisë, ngase ekziston mundësia që të burojë prej gjuhëve të tyre ndonjë fjalë që e detyron dënimin.
Kur pjesëmarrësit e mexhlisit janë të pakujdesshëm ndaj përmendjes së Allahut, gjuhët e tyre janë më afër që të rrëshqasin në mëkate dhe ta meritojnë dënimin. E më këtë atyre u plotësohet humbja.
Nga mirësitë e dhikrit është ruajtja e gjuhës nga zararet dhe nga rënia në gjynahe shkatërruese. Pejgamberi, lavdërimi dhe paqja e Allahut qofshin për të, thotë: “A thua njerëzit hidhen në zjarr me fytyra të tyre për diç tjetër pos për shkak të të korrurave të gjuhëve të tyre?”
Pjesë nga libri: “DOMETHËNIET DHE KUPTIMET E DHIKRIT” – MUHAMED EL-MUNEXHID (Është e përkthyer në shqip).
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
