Koncepti kyç që del nga sugjerimet është ai i “dialogut”. Me pak fjalë, fëmijët duhet të ndjehen të lirë të bëjnë pyetje dhe të shprehin lirshëm frikën dhe shqetësimet e tyre. Nga ana tjetër, prindërit duhet të dinë të dëgjojnë dhe duhet të jenë të gatshëm të shpjegojnë atë që po ndodh në mënyrë të thjeshtë dhe të sinqertë.
Gjeni kohën dhe qetësinë e nevojshme për të qenë me fëmijët tuaj dhe bisedoni me ta;
Dëgjoni pyetjet e tyre, edhe nëse ato janë të përsëritura dhe këmbëngulëse, dhe përgjigjuni atyre me sinqeritet;
Shmangni sa më shumë që të jetë e mundur të tregoni ankthin dhe shqetësimet tuaja;
Zgjidhni fjalë të thjeshta dhe përdorni shembuj konkretë dhe të kuptueshëm që fëmijët të shpjegojnë se çfarë po ndodh;
Respektoni emocionet dhe frikën e fëmijëve [ose të rinjve], edhe nëse ato mund të duken të tepërta ose të paarsyeshme;
Shmangni që fëmijët të ekspozohen ndaj situatave që kujtojnë ngjarjen traumatike të përjetuar: ekspozimi i përsëritur ndaj imazheve të dhimbshme televizive është një shembull;
Kushtojini vëmendje mënyrës sesi ankthi mund të shprehet tek fëmijët ose adoleshentët: dhimbjet e përsëritura të kokës ose barku, pa identifikuar ndonjë shkak organik, mund të jenë simptoma të traumës.
Mbështesni fëmijët dhe respektoni gjithmonë këndvështrimin dhe emocionet e tyre;
Bëjini ata të ndihen të rëndësishëm në menaxhimin e orëve të para pas tërmetit dhe në procesin e rikthimit në normalitet, duke vlerësuar ndihmën dhe aftësitë e tyre;
Kushtojini vëmendje çdo sjelljeje agresive ose vetë-shkatërruese dhe, nëse qëndrime të tilla vazhdojnë, kërkoni ndihmë nga një ekspert.
