“Irem, e dashur, jam afër teje, më dëgjon, po?” – thotë Mustafa. Njerëzit që shikojnë nuk mund ta dëgjojnë atë, por tani është e qartë se ajo po përgjigjet. Një grup i vogël i shoqeve të vajzave presin në heshtje. “Ti je e shkëlqyer! Tani rri e qetë dhe m’u përgjigj. Ah, ok, kjo është Merve. Merve e dashur, përgjigju pyetjeve të mia”, thotë ai. Merve, 24 vjeçe, dhe motra e saj Irem, 19, u bllokuan nën rrënojat e bllokut të tyre pesëkatësh të apartamenteve në Antakya në Turqinë jugore, e cila u rrafshua nga tërmeti
“Merve! Irem! Merve! Irem”, bërtet punonjësi i shpëtimit Mustafa Ozturk. Të gjithë përreth janë urdhëruar të heshtin. Ekipi është në kërkim të dy motrave për të cilat të mbijetuarit e tjerë thonë se janë bllokuar të gjalla nën grumbuj rrënojash.
Me pajisje të ndjeshme ata dëgjojnë për çdo përgjigje. Të gjithë janë ngrirë në pritje.
Dhe pastaj, një përparim. “Irem, e dashur, jam afër teje, më dëgjon, po?” – thotë Mustafa.
Njerëzit që shikojnë nuk mund ta dëgjojnë atë, por tani është e qartë se ajo po përgjigjet. Një grup i vogël i shoqeve të vajzave presin në heshtje.
“Na jep pesë minuta”
“Ti je e shkëlqyer! Tani rri e qetë dhe m’u përgjigj. Ah ok, kjo është Merve. Merve e dashur, përgjigju pyetjeve të mia”, thotë ai.
Merve, 24 vjeçe, dhe motra e saj Irem, 19, u bllokuan nën rrënojat e bllokut të tyre pesëkatësh të apartamenteve në Antakya në Turqinë jugore, e cila u rrafshua nga tërmeti. Kishin kaluar dy ditë, por për to ato ditë dukeshin si javë.
“Është e mërkurë. Jo! Nuk ke qenë e bllokuar për 14 ditë. Na jep pesë minuta. Do të jesh jashtë”.
Mustafa e di se do të duhen orë të tëra, por na thotë: “Nëse e humbin shpresën, mund të mos mbijetojnë”.
Merve dhe Iremi fillojnë të bëjnë shaka dhe të qeshin së bashku. Mund të shihet buzëqeshja e madhe në fytyrën e Mustafës: “Po të kishin hapësirë ndoshta do të kërcenin”, thotë ai.
Sipas llogaritjeve të shpëtimtarëve, janë 2 metra për të arritur motrat, por Hasan Binay, komandanti i ekipit të shpëtimit, thotë se gërmimi i një tuneli në beton është një operacion shumë delikat. Një lëvizje e gabuar mund të çojë në një katastrofë.
Një buldozer thirret të ngrejë pak dhe të mbajë betonin e trashë për të ndaluar shembjen e ndërtesës kur ata fillojnë të gërmojnë.
“Vajza, së shpejti do t’ju japim batanije”, u thotë Mustafai motrave. “Ah jo, mos u shqetësoni për ne, ne nuk jemi të lodhur dhe as nuk kemi të ftohtë”.
Mustafa thotë se Merve është e shqetësuar për situatën e shpëtimtarëve. Është ora 20:30 me orën lokale dhe bën shumë ftohtë. Kjo zonë ka pasur një nga dimrat më të ftohtë që njerëzit mund të kujtojnë.
Realitet brutal
Ekipet e shpëtimit filluan të gërmojnë me furi dhe t’i hedhin rrënojat me duar pa dorashka.
Por pas nja dy orësh ndjemë se toka po dridhej papritur nën këmbët tona. Është një pasgoditje e fortë. Operacionet duhet të ndalojnë dhe ne të largohemi nga godina e shkatërruar.
“Këtu ka një realitet brutal. Siguria e ekipit tonë është në rend të parë”, thotë Hasani.
Pas 30 minutash, Mustafa dhe tre shpëtimtarë të tjerë u kthyen atje ku po gërmonin.
“Mos u tremb, më beso se nuk do të të lëmë këtu. Unë do të të nxjerr dhe do të na çosh për një drekë të mirë”, bërtet Mustafa. Vajzat menduan se ishin lënë të vdisnin.
Tani është mesnata dhe gërmimet kanë rifilluar. Skuadra nuk ka fjetur pothuajse për ditë të tëra. Njerëzit janë mbledhur rreth një zjarri të vogël pranë ndërtesës.
Herë pas here dëgjohet një thirrje: “sessizlik”, që do të thotë heshtje. Drita fiket, errësirë totale tani. Ata kanë bërë një vrimë të vogël në beton për të parë nëse vajzat mund të shohin dritën që vjen nga bateria e Mustafës.
“Merve! Irem! A e sheh dritën? OK! Perfekt! Tani po dërgoj një aparat të vogël poshtë. Pasi ta shohësh më thuaj dhe unë do të të them çfarë të bësh”.
Është një moment gëzimi për të gjithë. Hasani i bashkohet ekipit të tij për të parë vajzat në ekranin e vogël të lidhura me kamerën e tyre të shikimit të natës. Ata mund të shohin edhe Iremin edhe Mervenë.
“Ti je kaq e bukur. Mos lëviz shumë. Irem tërhiqe kamerën që ta shohim më mirë Merven”.
Në ekran shohim që Iremi është duke buzëqeshur. Për fat të mirë ka hapësirë të mjaftueshme për to midis betonit që i bllokon.
Fytyrat e të gjithëve qeshen. Vajzat duken mirë dhe të paktën Irem ka vend për të nxjerrë veten nëse e bëjnë vrimën më të madhe.
Por pothuajse menjëherë ekipi dukej i shqetësuar. Merve u ka thënë se ka filluar të ndjejë ftohtë dhe ka diçka të rëndë në këmbë.
Mjekët ishin të shqetësuar: “Këmbët e Merves kanë gangrenë? Apo është kjo simptoma e parë e hipotermisë?”
“Ju lutemi nxirrni edhe Mervenë”
Tani është rreth orës 05:00. Tuneli është mjaft i madh që anëtari më i hollë i ekipit të zvarritet poshtë. Shpëtimtari mundi të arrinte dhe të mbante dorën e Iremit për disa çaste.
“Trupi i nënës sonë ka filluar të kundërmojë dhe nuk mund të marrim frymë siç duhet”, u thotë Iremi shpëtimtarëve. Vajzat prej ditësh qëndrojnë të shtrira pranë nënës së tyre të vdekur.
Është tronditëse. Sa e tmerrshme që mund të ketë momente në jetë kur nuk do të donit nënën tuaj pranë jush.
Hasani i kërkon një prej shoqeve të Merves – ende në pritje, të stresuar dhe të heshtur – që t’i tregojë foton që ajo ka me vajzat. Ata po përpiqen të vlerësojnë gjerësinë që u nevojitet për të bërë vrimën. Dy vajzat janë të buzëqeshura, me fustane feste, duke festuar një martesë.
“E përkryer! Ne mund t’i nxjerrim ato”. Ekipi mjekësor bëhet gati me batanije termale dhe barela. Të gjithë janë të emocionuar. Ora është 06:30 dhe Iremi del e para. Ajo është duke qeshur dhe duke qarë në të njëjtën kohë.
“Zoti ju bekoftë. Ju lutemi nxirrni edhe Mervenë. Ju lutem”, lut ajo shpëtimtarët. “Merve do të shoqërojë. Të premtoj”, i thotë Hasani.
Por nxjerrja e Merves jashtë kërkon 30 minuta të tjera të tensionuara. Ata duhet t’i lirojnë këmbët e saj nga betoni pa e lënduar. Operacioni është i suksesshëm.
Pasi Merve del jashtë, të gjithë fillojnë të duartrokasin dhe brohorasin. Dëgjoj Mervenë të bërtasë nga dhimbja, por më pas pyet: “A jam vërtet gjallë?”
“Po e dashur”, i përgjigjet Mustafa duke buzëqeshur.
Shoqet që kanë qenë këtu gjithë natën filluan të bërtasin me lot. “Merve! Irem! Ne jemi këtu. Mos ki frike”. Motrat u ngarkuan në ambulanca dhe u transferuan në një spital fushor.
Pas këtij momenti të gëzueshëm vjen një moment drithërues. Ekipet e shpëtimit u kërkojnë të gjithëve që të heshtin sërish. Kjo është thirrja e fundit.
“Nëse dikush më dëgjon, përgjigjuni. Nëse nuk mund të përgjigjeni, përpiquni të prekni tokën”.
Hasani përsërit nga këndvështrime të ndryshme. Më pas, fatkeqësisht, me llak të kuq ai firmos në beton, duke shkruar kode në mënyrë që ekipet e tjera të shpëtimit të mos kontrollojnë ndërtesën.
“Të shpëtosh një qenie njerëzore është një ndjenjë e bukur, por ne dëshirojmë të mos ketë vdekje”. Mund të shohësh trishtimin në fytyrën e tij.
“Do të hash drekën me Mervenë dhe Iremin?” Ai buzëqesh: “Shpresoj që një ditë të mundemi. Por më e rëndësishmja është që ato janë gjallë dhe në duar të mira tani”. /koha
